e πόλις

Στην μικρή μας πόλη
κανένας δεν κοιμάται στην ώρα του
Όλοι προστρέχουν σε μορφές αρρωστημένες
που είτε ξυπνούν πολύ νωρίς
είτε που ξενυχτάνε.
Φέγγος και σκότος
Σύγχυση σε ομαλό τοπίο.
Μα είναι κάτι που μεθά σ’ αυτήν την πόλη
Εκεί που όλοι βρίζουν και μεμψιμοιρούνε
έρχεται η όαση από κλειστά παράθυρα
αναπάντεχα
Σε χαιρετούν γιατί σε είδαν να περνάς απ’ το κατώφλι τους
χωρίς να ρωτούν ποιος είσαι
χωρίς να σκέφτονται την λύπη ή την χαρά σου
χωρίς να ζητούν να πάρουν ή να δώσουν
Κι αν θες συμμέτοχοι να γίνουν στην ζωή σου
Μια καλημέρα τους αρκεί

Paul Athos

Προσωπικό ημερολόγιο σελ. 10589

18/9/2006

Πνευματική κοινωνία? Τα ιστολόγια είναι κυρίως κοινωνία του λόγου. Τα forum είναι η αρχική μορφή αυτής της κοινωνίας. Θέλεις δε θέλεις ακούς τους πάντες. Το καφενείο του χωριού. Ακούς τον γιατρό, τον παπά, τον επιστήμονα, τον φιλόσοφο, τον τεχνίτη, ακόμα και τον «τρελό» του χωριού. Στα blog μπορείς να «διαλέξεις» την παρέα σου.
Ο αστικός χώρος των ηλεκτρονικών μέσων. Όπου όμως το επώνυμο χάνεται μέσα στο πλήθος!

Και παρατηρείς το παράδοξο: ανθρώπους που μπλογκάρουν επειδή θέλουν να ξεφύγουν απ’ την «ανωνυμία» της πόλης να χάνονται μέσα στην «ανωνυμία» των μπλογκαρισμένων!

Παράλληλη κοινωνία. «Επωνύμων» και προσώπων. «Επώνυμοι» στην κοινωνία του λόγου, πρόσωπα στην κοινωνία των έργων. Και συνήθως μπλέκουν τις δύο αυτές ξεχωριστές δραστηριότητες. Αποτυπώνουν στην κοινωνία του λόγου ότι συμβαίνει στην κοινωνία των έργων. Και ο θυμός τους, που θα έπρεπε να μεταβάλλεται σε έργο, «μεταφράζεται» σε λόγο στην διαδικτυακή κοινωνία.
Κυματοθραύστης ενέργειας λοιπόν? Βολικό σε όλες τις περιπτώσεις!

Τρεις είναι οι βασικές συνιστώσες που ωθούν κάποιο άτομο να εισέλθει στην κοινωνία του διαδικτυακού λόγου. Η ανάγκη προσωπικής επιβεβαίωσης μέσω του ετεροπροσδιορισμού, η ανάγκη για επιρροή στον κοινωνικό περίγυρο και η ανάγκη να παραμείνει το πνεύμα του αθάνατο, να επιδρά δηλ. στον περίγυρο εις τους αιώνας των αιώνων.

Ο «επώνυμος» μπλογκαρισμένος είναι επώνυμος για να καλύψει και τις τρεις αυτές ανάγκες. Μέσω του επωνύμου του γνωρίζει ότι μπορούν να τον «ανασύρουν» οπότε μετρώντας την αναγνωσιμότητα γνωρίζει και τον «σεβασμό» προς το πρόσωπό του αλλά και την απήχηση-επιρροή που έχει ο λόγος του. Από την άλλη έχει την ψευδαίσθηση της αθανασίας του λόγου του, αφού αναρτεί τα «απομνημονεύματά» του σε μια «αδιάβλητη» και «αιώνια» ηλεκτρονική περγαμηνή.

Ο ανώνυμος αναγνώστης δεν έχει ανάγκη ετεροπροσδιορισμού (πιθανόν να έχει υψηλή προσωπική βεβαιότητα), είναι οπαδός της θεωρίας του χάους (οπότε πιστεύει ότι μια και μόνο σκέψη που δημοσιοποιείται μπορεί να επηρεάσει τον περίγυρο) και έχει ξεπεράσει την ανάγκη να παραμείνει αθάνατος αφού γνωρίζει καλά ότι αυτό είναι αδύνατον να συμβεί με ανθρώπινους τρόπους.

Και οι δύο τύποι του ηλεκτρονικού προσώπου έχουν ανάγκη την επικοινωνία. Αλλιώς δεν νοείται η παρουσία τους στο διαδίκτυο.

Προσωπικό ημερολόγιο σελ 10588

17/9/2006

Η κοινωνία των ιστολογίων! Κοινωνία είναι τελικά. Αυτόνομη και όμως εξαρτημένη!
Παλιά μου πίστη ότι στο διαδίκτυο αναγνωρίζεις το πνεύμα του συνομιλητή σου. Όχι τόσο γιατί αυτός απελευθερώνεται, όσο γιατί επικοινωνείς χωρίς τις συμβατικές σχηματοποιήσεις.
Στις συζητήσεις κοινωνικών ομάδων είναι σίγουρα διαφορετικά. Εκεί συνήθως γνωρίζεις προσωπικά τον συνομιλητή σου ή τουλάχιστον τον έχεις δει σε κάποιο συνέδριο ή έχεις διαβάσει κάποιο άρθρο του. Ανακαλείς την εικόνα του στην μνήμη σου.
Στις ανώνυμες- επώνυμες συζητήσεις όμως όχι. Ο συνομιλητής είναι πνεύμα. Σχηματοποιημένο πάλι μέσω της γραφής αλλά πνεύμα.

Διάβασα σε κάποιο σχόλιο ότι το ανθρώπινο πνεύμα απελευθερώνεται μέσω του blog και ο καθένας μπορεί να πει πράγματα που δεν τολμάει να τα εκφράσει στην καθημερινότητά του. Κι όμως δεν είδα κάποιον να γράφει πράγματα που δεν λέγονται δια ζώσης (όχι ακόμα τουλάχιστον). Ακόμα και οι κατακρίσεις είναι μέσα σε λογικά και καθημερινά πλαίσια.
Απορώ! Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που να φοβούνται να εκφράσουν τα αυτονόητα?

Και τελικά ο χρήστης του ιστολογίου μπαίνει στο δίκτυο μόνο με το πνεύμα του, εγκαταλείπει κατ’ ουσίαν το σώμα του, με τεχνικά όμως μέσα και χωρίς να έχει τις πνευματικές δυνατότητες για να το κάνει.
Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που πάρα πολλοί έχουν πρόβλημα ταυτότητας, συνειδητοποίησης του εγώ τους, και επαναφοράς στην καθημερινή τους φύση!

Προσωπικό ημερολόγιο σελ. 10587

15/9/2006

Έψαξα να βρω το ιστολόγιο του φίλου μου Τάσου Παπαδόπουλου που ασχολείται με την σπηλαιολογία. Σίγουρα θα έχει βρει κάτι καινούριο και ενδιαφέρον και πιθανά να το έχει δημοσιεύσει.

Αναζήτησα στο «Παπαδόπουλος» και δεν βρήκα τίποτα. Αναζήτησα στο «σπήλαιο – σπήλαια» και βρήκα 42 καταχωρήσεις από τις οποίες καμία δεν είχε σχέση με την σπηλαιολογία. Σε μερικές μάλιστα από αυτές είχε λήξει η ιστοσελίδα, τόσο παρωχημένα είναι τα αποτελέσματα της μηχανής αναζήτησης. Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να βρει κανείς το ιστολόγιο ενός προσώπου αν το ίδιο το πρόσωπο δεν του είχε δώσει την διεύθυνση?

Με κανένα μάλλον ή εντελώς τυχαία.

Όλα τα ιστολόγια που έχω διαβάσει ως τώρα τα έχω βρει από ταχυσυνδέσμους άλλων ιστολογίων ή από τις μηχανές αναζήτησης των οποίων τα αποτελέσματα είναι αμφισβητήσιμα. Η αναγνωσιμότητα που έχει το επώνυμο ιστολόγιο δηλ. εξαρτάται κυρίως από την στήριξη άλλων ιστολογίων. Γι’ αυτό και όλα αυτά τα καλοσυνάτα σχόλια των επωνύμων. Κατά βάθος σημαίνουν: «διάβασέ με – υπάρχω – είμαι κι εγώ εδώ».

Αν δεν έχεις ένα δίκτυο προσωπικών φίλων για στήριξη, τότε χρειάζεσαι νέες διαδικτυακές γνωριμίες για να σε στηρίξουν.

Ο ανώνυμος δεν έχει ανάγκη από τους άλλους για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή του. Και η αναγνωσιμότητά του είναι δεδομένη, έστω και αποσπασματικά.

Συμπληγάδες

Μεθυσμένος, πέρα απ' τον τόπο του ανέμου, πέρα απ' τον ήλιο, κοντά στα όρη που τα λένε συμπληγάδες. Στέλνω την κραυγή μου και μια προσευχή, να φυλά τις μαύρες πέτρες. Μα ο αντίλαλος γυρνά σιωπηλός και η προσευχή μου στέλνει φράσεις γεμάτες ερωτήματα.
Προσευχήθηκα στα σύννεφα
και τον αχό της θάλασσας ήθελα νάβρω
Προσευχήθηκα στ' αστέρια
κι ήθελα νάβρω την ορμήνια τ' ουρανού.
Σαν τι να θες έσυ που περπατάς νεκρός?
Γιατί γυρεύεις την ελπίδα?
Τα φέρετρα τα σέρνουν πεθαμένοι
είν' πιο νεκροί απ' τους νεκρούς που κουβαλούνε
οι μέρες τους περνούν χωρίς ν' αγγίξουν την μοίρα
και το ξέρουν
πως χρόνια τώρα έχουν καθορίσει....
Μην ζητάς τα ονειρεμένα πέλαγα
είναι μακριά για σένα
Η ελπίδα σου μάταιη κι ο κόπος σου λίγος.


Paul Athos

Προσωπικό ημερολόγιο σελ. 10586

6/9/2006

Που πήγαν οι κόντρες που έβλεπα στα forum? Που πήγαν τα μαχαιρώματα, οι βρισιές, η ειρωνεία? Δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που παλιότερα επικοινωνούσαν στα forum αυτοί που τώρα μπλογκάρουν? Λες μόνο η λέξη blog να φέρνει στην επιφάνεια όλη την κρυμμένη, στα βάθη της ψυχής, φυσική ευγένεια? Μήπως τελικά blog είναι η μαγική λέξη που πρέπει να χρησιμοποιούμε παντού, απ’ τις ουρές της εφορίας μέχρι τις διαδηλώσεις?

Από την άλλη μόνο στα ανώνυμα σχόλια συναντάς λεκτική βία. Όλων των ειδών. Γιαυτό οι περισσότεροι τα έχουν με τους ανώνυμους. Σε μια πρόχειρη αναζήτηση που έκανα βρήκα γύρω στα είκοσι σχόλια από μπλογκαρισμένους για τους ανώνυμους σχολιαστές, όλα πικρόχολα. O Pascal πχ χαρακτηρίζει τον ανώνυμο ως «πορδή που χάνεται στον αέρα» σ’ ένα πραγματικά έξυπνο κείμενο, ενώ ο motocycleboy τους κατατάσει σε τρεις κατηγορίες.

Μα δεν κατανοούν το προφανές! Ο βίαιος ανώνυμος είναι μπλογκαρισμένος. Έχει blog αλλά πως να βρίσει με το όνομά του? Αν κάνει κάτι τέτοιο απλά θα περιθωριοποιηθεί, δεν θα είναι πια αναγνώσιμος. Στα forum τον διαβάζανε έτσι κι αλλιώς, ήταν ο σχεδιασμός του συστήματος τέτοιος, στα blog όμως η παρουσία του είναι ατομική. Η αναγνωσιμότητα εξαρτάται από την στήριξη του συμπλογκαρισμένου.

Όλα λοιπόν για την αναγνωσιμότητα. Και συμπαρασύρουν στην κατακραυγή κι εμάς τους φιλειρηνικούς ανώνυμους αναγνώστες που το μόνο που κάνουμε είναι να σχολιάζουμε κάτι το ενδιαφέρον.

Προσώπικο ημερολόγιο σελ 10585

Καθότι νέος στον κόσμο των ιστολογίων – πρώτη γνωριμία πριν 20 ημέρες (άκουσον-άκουσον) – σκέφτηκα πως το πρώτο που έπρεπε να κάνω είναι να μάθω τι ακριβώς είναι το ιστολόγιο. Η απάντηση μου ήρθε διαδυκτιακά από τον μέντορα των Ελλήνων μπλογκαρισμένων, Νίκο Δήμου: «Το blog δεν είναι τίποτε άλλο από ένα προσωπικό ημερολόγιο».
Παρόλο που θορυβήθηκα από αυτήν την απάντηση – ποια άραγε να είναι η αιτία που τόσες χιλιάδες άτομα βγάζουν τα προσωπικά τους δεδομένα στη «φόρα»? – έπρεπε, αν ήθελα να είμαι μέλος του club, να ακολουθήσω τις οδηγίες από κάποιον παλιότερο.
Ιδού λοιπόν, εκθέτω τα προσωπικά μου αρχεία , αρχίζοντας βέβαια από την ημέρα που αναγεννήθηκα ως μπλογκαρισμένος.

1/9/2006

Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στα διάφορα blog είναι ο διαχωρισμός των προτειθέμενων για σχολιασμό ατόμων σε μπλογκαρισμένους, άλλους και ανώνυμους. Αυτό σημαίνει ότι οι μπλογκαρισμένοι και οι «άλλοι» είναι επώνυμοι. Δηλ. δύο είναι οι κατηγορίες με τις οποίες σε «διαβάζει» το σύστημα. Ανώνυμος και επώνυμος.

Δεν ξέρω γιατί αλλά ο πρώτος συνειρμός που μου ήρθε στο νου ήταν τα επώνυμα και ανώνυμα είδη στα ράφια ενός supermarket. Υπάρχει άραγε αναλογία?

Τα επώνυμα είδη έχουν λογότυπο, είναι αναγνωρίσιμα, έχεις την δυνατότητα να τα επαναφέρεις στο καλάθι αγορών σου. Πίσω απ’ την επωνυμία του λογότυπου όμως κρύβεται συνήθως μια ανώνυμη εταιρία, και σπανίως μια ομώνυμη. Συνήθως δηλ. παρόλο που μπορείς να βρεις το είδος, δεν μπορείς να βρεις το πρόσωπο που κρύβεται πίσω απ’ αυτό. Βέβαια η επιτροπή κεφαλαιαγοράς, η «αρχή» δηλ., γνωρίζει επακριβώς το πρόσωπο του κάθε μετόχου.

Η αναλογία είναι προφανής! Οι επωνύμως μπλογκαρισμένοι έχουν λογότυπο, είναι αναγνώσιμοι, και μπορείς αν το επιθυμείς να τους παρακολουθείς συνεχώς. Δηλ. επώνυμος στον μπλογκόκοσμο δεν σημαίνει τίποτε άλλο εκτός από κατ’ εξακολούθηση αναγνώσιμος. Τα επώνυμα blog είναι είδος (λόγια, λέξεις και αρκετά συχνά λόγος) στα ράφια του μαγαζιού του συστήματος και συνήθως δεν διακρίνεται το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από τον λογότυπο. Το πρόσωπο όμως αυτό είναι απολύτως γνωστό στην «αρχή» του συστήματος, τον διαχειριστή του.

Η επωνυμία των μπλογκαρισμένων τελικά είναι ένα σήμα κατατεθέν και η μόνη σχέση που έχει η αναγνωσιμότητά με την αξία είναι αυτή που έχει και η Coca Cola, πάει με όλα!

Ανώνυμο κι επώνυμο ειν' πράγμα ετερώνυμο....

Ανώνυμο με βάφτισε
ο επώνυμος νονός μου
και μούδωσε και μια φωλιά
για ν' αποκτήσω και λαλιά
μέσα σ' αυτή την αχανή
των ανωνύμων σφαίρα

Ανώνυμο με φώναζαν
σαν πήγα στο σχολείο
μα είχα έναν αριθμό
για να μετράει τον ρυθμό
που μάθαινα ή που πέθαινα
βογκώντας στον αέρα

Ανώνυμο το στείλανε
το γράμμα στην καλή μου
της λέγανε ορθά κοφτά
"Ο 'μορφονιός σε απατά"
και μ' έδιωξε κακήν κακώς
ευθύς την άλλη μέρα.

Κι όπως μου είπε μια γιαγιά
που έπλεκε μόνη στα σκαλιά
ανώνυμο κι επώνυμο
είν' πράγμα ετερώνυμο.


Paul Athos

Μπλογκάρω... γιατί?

Μπλογκάρω για να μην μπλοκάρω.... Πολύ ποιητικό... Αλλά δεν έχει καμμία σχέση με την πραγματικότητα.
Έχω ήδη σκεφτεί 20 λόγους για τους οποίους κάποιος θα ήθελε να στήσει ένα ιστολόγιο. Σίγουρα θα υπάρχουν άλλοι 20 τους οποίους δεν έχω καν φανταστεί.
Ο δικός μου λόγος? Ήθελα να στείλω ένα σχόλιο στην Εleni63, αλλά δεν δεχόταν σχολιασμό από ανώνυμους. Έτσι σκέφτηκα ν' ανοίξω τον λογαριασμό του ανώνυμου αναγνώστη. Που δεν έχει το χρόνο να στήσει ένα δικό του λογαριασμό και που θέλει όποτε του καπνίσει να κάνει ένα σχόλιο. Όπως τα σχόλια που γράφαμε παλιά στα περιθώρια των βιβλίων.
Για να δείξουμε την μεγαλοψυχία μας η θέση θα δέχεται και σχόλια από "επωνύμους". Κεντρική μας θέση: μην κάνεις στους άλλους αυτά που δεν θέλεις να κάνουν σε σένα.
Οι υπόλοιπες θέσεις θα γνωστοποιηθούν συν τω χρόνω.