Ανώνυμοι άνθρωποι - Επώνυμες σκέψεις

Ναι, έχεις δίκιο, είμαι εκεί. Δίπλα σου και μακριά σου συγχρόνως, σ' αγαπώ χωρίς απαιτήσεις, μια αγάπη ώριμη γι'αυτό και τόσο απλή.

Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Βρίσκεσαι στο χάος που επικρατεί πριν την δημιουργία, μια κατάσταση τόσο παλιά όσο κι ο κόσμος και τόσο καινούρια όσο κι εμείς. Είναι η σύγχυση που επικρατεί πριν τον οργασμό, οι θελήσεις που τώρα σου προκαλούν πανικό περιμένουν να τις κατατάξεις, να τις τιθασεύσεις σαν άγρια άλογα, και είναι αυτές που θα σύρουν το άρμα σου προς το καλύτερο και το ομορφότερο.

"Πάντα ακραίος" θα σκεφτείς... Ναι, αυτό είμαι. Πάντα μεταφράζω τα επίθετα στον υπερθετικό βαθμό, ισσοροπώ στο όριο. Δεν ζω απλά την ζωή, παίζω μαζί της, πειραματίζομαι, την ανατέμνω ενώ συγχρόνως την χαϊδεύω. Δεν ψάχνω το όνειρο, το ζω, ζω την τρέλλα μου μέχρι τρέλλας. Δεν επιθυμώ να γράψω το όνομά μου ανεξίτηλα πάνω στην γη, αλλά προσπαθώ να γνωρίσω, να μελετήσω, να μάθω, για να απογειωθώ.

Γι'αυτό με χρειάζεσαι. Για να ενώσεις την τρέλλα σου με την δικιά μου. Γιατί σε απογειώνω όταν πέφτεις και σε συγκρατώ όταν ξεφεύγεις. Γιατί φαινομενικά αλλάζω μορφές ενώ παραμένω πάντα ο ίδιος και απρόσιτος. Γιατί μπορώ να σε βρίζω και να σ' αγαπώ ταυτόχρονα.

Γι'αυτό δεν μπορείς να μ' εμπιστευθείς. Γιατί δεν ξέρεις αν παίζω, αν μελετώ ή αν γνωρίζω. Γιατί δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσει η τρέλλα μου.

Πολλές φορές νιώθω ότι βρίσκομαι μέσα σε μια θάλασσα ανθρώπων που ο καθένας αγωνιά να βρει ένα δαχτυλίδι που χάθηκε μέσα σ' ένα βούρκο, και μοχθούν και ψάχνουν απεγνωσμένα όλοι μαζί, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι στις όχθες υπάρχει άφθονος θησαυρός που αρκεί να σηκώσουν το κεφάλι τους για να τον δουν.
Δεν μπορώ να τους πείσω μα ούτε και να τους ακολουθήσω.

Ποίηση και Λόγος

Πέρα από κάθε επιστήμη και λογική είναι ο Λόγος. Και δύναμή του η ποίηση. Η αγάπη αποτυπωμένη στον χρόνο.

Κι αν έχεις χρόνο να διαβείς
το περιβάλλον προσπαθείς να ξεδιαλύνεις
Κι αν έχεις τόπο να σταθείς
τον χρόνο σου ευλαβικά ατενίζεις
Στα δύο κομμένος
σύμμετρος
με δύο σκέψεις, προσμονές μα και αρνήσεις
στις αντιθέσεις σου γυρεύεις την αιτία.
Άρτιος κόσμος
στη ζωή σου
στο κορμί, στη λογική σου.
Φτιάξ' ένα κόσμο περιττό
πως να μπορέσεις?
Πέρ' από κάθε λογική
είναι το ένα του όντως.


Paul Athos

Πρόσωπα και χαρακτήρες: εισαγωγή

Το δωμάτιό της αντιπροσώπευε την απεικόνηση των παιδικών μου ονείρων. Χαρτιά με σημειώσεις και βιβλία σκορπισμένα στο πάτωμα, άλλα στοιβαγμένα ασύμμετρα πάνω στο φαρδύ γραφείο και την ξύλινη βιβλιοθήκη, η οθόνη του υπολογιστή τρεμόπαιζε στις εικόνες του screen saver. Μες την φαινομενική αταξία διαφαινόταν η απαίτησή της για άμεση πρόσβαση στη μνήμη και στην ιστορία, η ακροβασία στο ερώτημα αν η σκέψη είναι απόλαυση ή τρόπος αναζήτησης της γνώσης.
Της το είπα: «Πω, πω! Τέτοιο γραφείο ονειρευόμουνα να έχω από μικρός!» - Το είχα φανταστεί, είπε και τα μπλαβιά της μάτια φανέρωσαν μια ήρεμη βεβαιότητα τόσο έντονα, που θάθελα νάχα αναλυθεί σε φως για να τρυπώσω μέσα της, ν’ αποτυπώσω όλες τις κρυμμένες στο νου της απαντήσεις.
Με κέρασε τσιγάρο και ποτό. – Λάθος, μεγάλο λάθος! Φώναξε ξαφνικά και τόσο παθιασμένα, που το τσιγάρο μου έπεσε απ’ τα χέρια. – Ο τρόπος γραφής σου είναι επίπεδος, άνοστος, δεν έχει μαγκιά. Οι λέξεις σου νωθρές, η ροή που ακολουθείς δείχνει ότι δεν τις έχεις νιώσει ποτέ, ότι έχεις και δεν έχεις ζήσει – περίμενα την σύγκρουση, το πρόσωπό της αναμμένο – Βγάλε απ’ τις λέξεις τον μανδύα τους, ξεγύμνωσέ τες, δώσε στον λόγο σου πνοή. Έχεις πάθος στον προφορικό σου λόγο, βγάλε αυτό το πάθος και στον γραπτό. Έτσι θα μπορέσεις να προκαλέσεις στον αναγνώστη σου ενδιαφέρον.
Αυτό ήταν... Με φρόντιζε... Μάνα και ερωμένη μαζί, φίλη πραγματική. Προσπαθούσε να γεννήσει και να διαπλάσει ικανότητες που δεν είχα, ή που μόνο εκείνη πίστευε ότι είχα.
- Δεν είμαι συγγραφέας, καλή μου, είμαι αναγνώστης. Γράφω προφορικό λόγο και όχι γραπτό. Και απευθύνομαι στους συγγραφείς. Γι αυτό σου έδωσα και το κείμενο, θέλω κριτική από έναν συγγραφέα.
- Από την στιγμή που γράφεις είσαι ο συγγραφέας κι εγώ ο αναγνώστης σου. Έτσι θα σε κρίνω και έτσι θα μ’ ακούσεις. Δεν έχεις άλλη επιλογή.
- Θα στο πω αλλιώς. Μίλησες για προφορικό και γραπτό λόγο πριν. Τι είναι ο λόγος? Και ποια η χρησιμότητά του.
- Χα χα, θέλεις ν’ αρχίσουμε απ’ τα βασικά? Εντάξει: λόγος είναι ο συνδιασμός και η διαπλοκή των λέξεων με σκοπό την επικοινωνία.
- Διαφωνώ αγαπητή μου. Λόγος είναι η αποτύπωση του πνεύματος. Όταν αυτή η αποτύπωση γίνεται με λέξεις, τότε χρησιμεύει στην επικοινωνία αλλά κυρίως στην κατανόηση του πνεύματος του άλλου. Βλέπεις πως πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε?

e πόλις

Στην μικρή μας πόλη
κανένας δεν κοιμάται στην ώρα του
Όλοι προστρέχουν σε μορφές αρρωστημένες
που είτε ξυπνούν πολύ νωρίς
είτε που ξενυχτάνε.
Φέγγος και σκότος
Σύγχυση σε ομαλό τοπίο.
Μα είναι κάτι που μεθά σ’ αυτήν την πόλη
Εκεί που όλοι βρίζουν και μεμψιμοιρούνε
έρχεται η όαση από κλειστά παράθυρα
αναπάντεχα
Σε χαιρετούν γιατί σε είδαν να περνάς απ’ το κατώφλι τους
χωρίς να ρωτούν ποιος είσαι
χωρίς να σκέφτονται την λύπη ή την χαρά σου
χωρίς να ζητούν να πάρουν ή να δώσουν
Κι αν θες συμμέτοχοι να γίνουν στην ζωή σου
Μια καλημέρα τους αρκεί

Paul Athos

Προσωπικό ημερολόγιο σελ. 10589

18/9/2006

Πνευματική κοινωνία? Τα ιστολόγια είναι κυρίως κοινωνία του λόγου. Τα forum είναι η αρχική μορφή αυτής της κοινωνίας. Θέλεις δε θέλεις ακούς τους πάντες. Το καφενείο του χωριού. Ακούς τον γιατρό, τον παπά, τον επιστήμονα, τον φιλόσοφο, τον τεχνίτη, ακόμα και τον «τρελό» του χωριού. Στα blog μπορείς να «διαλέξεις» την παρέα σου.
Ο αστικός χώρος των ηλεκτρονικών μέσων. Όπου όμως το επώνυμο χάνεται μέσα στο πλήθος!

Και παρατηρείς το παράδοξο: ανθρώπους που μπλογκάρουν επειδή θέλουν να ξεφύγουν απ’ την «ανωνυμία» της πόλης να χάνονται μέσα στην «ανωνυμία» των μπλογκαρισμένων!

Παράλληλη κοινωνία. «Επωνύμων» και προσώπων. «Επώνυμοι» στην κοινωνία του λόγου, πρόσωπα στην κοινωνία των έργων. Και συνήθως μπλέκουν τις δύο αυτές ξεχωριστές δραστηριότητες. Αποτυπώνουν στην κοινωνία του λόγου ότι συμβαίνει στην κοινωνία των έργων. Και ο θυμός τους, που θα έπρεπε να μεταβάλλεται σε έργο, «μεταφράζεται» σε λόγο στην διαδικτυακή κοινωνία.
Κυματοθραύστης ενέργειας λοιπόν? Βολικό σε όλες τις περιπτώσεις!

Τρεις είναι οι βασικές συνιστώσες που ωθούν κάποιο άτομο να εισέλθει στην κοινωνία του διαδικτυακού λόγου. Η ανάγκη προσωπικής επιβεβαίωσης μέσω του ετεροπροσδιορισμού, η ανάγκη για επιρροή στον κοινωνικό περίγυρο και η ανάγκη να παραμείνει το πνεύμα του αθάνατο, να επιδρά δηλ. στον περίγυρο εις τους αιώνας των αιώνων.

Ο «επώνυμος» μπλογκαρισμένος είναι επώνυμος για να καλύψει και τις τρεις αυτές ανάγκες. Μέσω του επωνύμου του γνωρίζει ότι μπορούν να τον «ανασύρουν» οπότε μετρώντας την αναγνωσιμότητα γνωρίζει και τον «σεβασμό» προς το πρόσωπό του αλλά και την απήχηση-επιρροή που έχει ο λόγος του. Από την άλλη έχει την ψευδαίσθηση της αθανασίας του λόγου του, αφού αναρτεί τα «απομνημονεύματά» του σε μια «αδιάβλητη» και «αιώνια» ηλεκτρονική περγαμηνή.

Ο ανώνυμος αναγνώστης δεν έχει ανάγκη ετεροπροσδιορισμού (πιθανόν να έχει υψηλή προσωπική βεβαιότητα), είναι οπαδός της θεωρίας του χάους (οπότε πιστεύει ότι μια και μόνο σκέψη που δημοσιοποιείται μπορεί να επηρεάσει τον περίγυρο) και έχει ξεπεράσει την ανάγκη να παραμείνει αθάνατος αφού γνωρίζει καλά ότι αυτό είναι αδύνατον να συμβεί με ανθρώπινους τρόπους.

Και οι δύο τύποι του ηλεκτρονικού προσώπου έχουν ανάγκη την επικοινωνία. Αλλιώς δεν νοείται η παρουσία τους στο διαδίκτυο.

Προσωπικό ημερολόγιο σελ 10588

17/9/2006

Η κοινωνία των ιστολογίων! Κοινωνία είναι τελικά. Αυτόνομη και όμως εξαρτημένη!
Παλιά μου πίστη ότι στο διαδίκτυο αναγνωρίζεις το πνεύμα του συνομιλητή σου. Όχι τόσο γιατί αυτός απελευθερώνεται, όσο γιατί επικοινωνείς χωρίς τις συμβατικές σχηματοποιήσεις.
Στις συζητήσεις κοινωνικών ομάδων είναι σίγουρα διαφορετικά. Εκεί συνήθως γνωρίζεις προσωπικά τον συνομιλητή σου ή τουλάχιστον τον έχεις δει σε κάποιο συνέδριο ή έχεις διαβάσει κάποιο άρθρο του. Ανακαλείς την εικόνα του στην μνήμη σου.
Στις ανώνυμες- επώνυμες συζητήσεις όμως όχι. Ο συνομιλητής είναι πνεύμα. Σχηματοποιημένο πάλι μέσω της γραφής αλλά πνεύμα.

Διάβασα σε κάποιο σχόλιο ότι το ανθρώπινο πνεύμα απελευθερώνεται μέσω του blog και ο καθένας μπορεί να πει πράγματα που δεν τολμάει να τα εκφράσει στην καθημερινότητά του. Κι όμως δεν είδα κάποιον να γράφει πράγματα που δεν λέγονται δια ζώσης (όχι ακόμα τουλάχιστον). Ακόμα και οι κατακρίσεις είναι μέσα σε λογικά και καθημερινά πλαίσια.
Απορώ! Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που να φοβούνται να εκφράσουν τα αυτονόητα?

Και τελικά ο χρήστης του ιστολογίου μπαίνει στο δίκτυο μόνο με το πνεύμα του, εγκαταλείπει κατ’ ουσίαν το σώμα του, με τεχνικά όμως μέσα και χωρίς να έχει τις πνευματικές δυνατότητες για να το κάνει.
Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που πάρα πολλοί έχουν πρόβλημα ταυτότητας, συνειδητοποίησης του εγώ τους, και επαναφοράς στην καθημερινή τους φύση!

Προσωπικό ημερολόγιο σελ. 10587

15/9/2006

Έψαξα να βρω το ιστολόγιο του φίλου μου Τάσου Παπαδόπουλου που ασχολείται με την σπηλαιολογία. Σίγουρα θα έχει βρει κάτι καινούριο και ενδιαφέρον και πιθανά να το έχει δημοσιεύσει.

Αναζήτησα στο «Παπαδόπουλος» και δεν βρήκα τίποτα. Αναζήτησα στο «σπήλαιο – σπήλαια» και βρήκα 42 καταχωρήσεις από τις οποίες καμία δεν είχε σχέση με την σπηλαιολογία. Σε μερικές μάλιστα από αυτές είχε λήξει η ιστοσελίδα, τόσο παρωχημένα είναι τα αποτελέσματα της μηχανής αναζήτησης. Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να βρει κανείς το ιστολόγιο ενός προσώπου αν το ίδιο το πρόσωπο δεν του είχε δώσει την διεύθυνση?

Με κανένα μάλλον ή εντελώς τυχαία.

Όλα τα ιστολόγια που έχω διαβάσει ως τώρα τα έχω βρει από ταχυσυνδέσμους άλλων ιστολογίων ή από τις μηχανές αναζήτησης των οποίων τα αποτελέσματα είναι αμφισβητήσιμα. Η αναγνωσιμότητα που έχει το επώνυμο ιστολόγιο δηλ. εξαρτάται κυρίως από την στήριξη άλλων ιστολογίων. Γι’ αυτό και όλα αυτά τα καλοσυνάτα σχόλια των επωνύμων. Κατά βάθος σημαίνουν: «διάβασέ με – υπάρχω – είμαι κι εγώ εδώ».

Αν δεν έχεις ένα δίκτυο προσωπικών φίλων για στήριξη, τότε χρειάζεσαι νέες διαδικτυακές γνωριμίες για να σε στηρίξουν.

Ο ανώνυμος δεν έχει ανάγκη από τους άλλους για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή του. Και η αναγνωσιμότητά του είναι δεδομένη, έστω και αποσπασματικά.

Συμπληγάδες

Μεθυσμένος, πέρα απ' τον τόπο του ανέμου, πέρα απ' τον ήλιο, κοντά στα όρη που τα λένε συμπληγάδες. Στέλνω την κραυγή μου και μια προσευχή, να φυλά τις μαύρες πέτρες. Μα ο αντίλαλος γυρνά σιωπηλός και η προσευχή μου στέλνει φράσεις γεμάτες ερωτήματα.
Προσευχήθηκα στα σύννεφα
και τον αχό της θάλασσας ήθελα νάβρω
Προσευχήθηκα στ' αστέρια
κι ήθελα νάβρω την ορμήνια τ' ουρανού.
Σαν τι να θες έσυ που περπατάς νεκρός?
Γιατί γυρεύεις την ελπίδα?
Τα φέρετρα τα σέρνουν πεθαμένοι
είν' πιο νεκροί απ' τους νεκρούς που κουβαλούνε
οι μέρες τους περνούν χωρίς ν' αγγίξουν την μοίρα
και το ξέρουν
πως χρόνια τώρα έχουν καθορίσει....
Μην ζητάς τα ονειρεμένα πέλαγα
είναι μακριά για σένα
Η ελπίδα σου μάταιη κι ο κόπος σου λίγος.


Paul Athos

Προσωπικό ημερολόγιο σελ. 10586

6/9/2006

Που πήγαν οι κόντρες που έβλεπα στα forum? Που πήγαν τα μαχαιρώματα, οι βρισιές, η ειρωνεία? Δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που παλιότερα επικοινωνούσαν στα forum αυτοί που τώρα μπλογκάρουν? Λες μόνο η λέξη blog να φέρνει στην επιφάνεια όλη την κρυμμένη, στα βάθη της ψυχής, φυσική ευγένεια? Μήπως τελικά blog είναι η μαγική λέξη που πρέπει να χρησιμοποιούμε παντού, απ’ τις ουρές της εφορίας μέχρι τις διαδηλώσεις?

Από την άλλη μόνο στα ανώνυμα σχόλια συναντάς λεκτική βία. Όλων των ειδών. Γιαυτό οι περισσότεροι τα έχουν με τους ανώνυμους. Σε μια πρόχειρη αναζήτηση που έκανα βρήκα γύρω στα είκοσι σχόλια από μπλογκαρισμένους για τους ανώνυμους σχολιαστές, όλα πικρόχολα. O Pascal πχ χαρακτηρίζει τον ανώνυμο ως «πορδή που χάνεται στον αέρα» σ’ ένα πραγματικά έξυπνο κείμενο, ενώ ο motocycleboy τους κατατάσει σε τρεις κατηγορίες.

Μα δεν κατανοούν το προφανές! Ο βίαιος ανώνυμος είναι μπλογκαρισμένος. Έχει blog αλλά πως να βρίσει με το όνομά του? Αν κάνει κάτι τέτοιο απλά θα περιθωριοποιηθεί, δεν θα είναι πια αναγνώσιμος. Στα forum τον διαβάζανε έτσι κι αλλιώς, ήταν ο σχεδιασμός του συστήματος τέτοιος, στα blog όμως η παρουσία του είναι ατομική. Η αναγνωσιμότητα εξαρτάται από την στήριξη του συμπλογκαρισμένου.

Όλα λοιπόν για την αναγνωσιμότητα. Και συμπαρασύρουν στην κατακραυγή κι εμάς τους φιλειρηνικούς ανώνυμους αναγνώστες που το μόνο που κάνουμε είναι να σχολιάζουμε κάτι το ενδιαφέρον.