Προσωπικό ημερολόγιο σελ 10588
17/9/2006
Η κοινωνία των ιστολογίων! Κοινωνία είναι τελικά. Αυτόνομη και όμως εξαρτημένη!
Παλιά μου πίστη ότι στο διαδίκτυο αναγνωρίζεις το πνεύμα του συνομιλητή σου. Όχι τόσο γιατί αυτός απελευθερώνεται, όσο γιατί επικοινωνείς χωρίς τις συμβατικές σχηματοποιήσεις.
Στις συζητήσεις κοινωνικών ομάδων είναι σίγουρα διαφορετικά. Εκεί συνήθως γνωρίζεις προσωπικά τον συνομιλητή σου ή τουλάχιστον τον έχεις δει σε κάποιο συνέδριο ή έχεις διαβάσει κάποιο άρθρο του. Ανακαλείς την εικόνα του στην μνήμη σου.
Στις ανώνυμες- επώνυμες συζητήσεις όμως όχι. Ο συνομιλητής είναι πνεύμα. Σχηματοποιημένο πάλι μέσω της γραφής αλλά πνεύμα.
Διάβασα σε κάποιο σχόλιο ότι το ανθρώπινο πνεύμα απελευθερώνεται μέσω του blog και ο καθένας μπορεί να πει πράγματα που δεν τολμάει να τα εκφράσει στην καθημερινότητά του. Κι όμως δεν είδα κάποιον να γράφει πράγματα που δεν λέγονται δια ζώσης (όχι ακόμα τουλάχιστον). Ακόμα και οι κατακρίσεις είναι μέσα σε λογικά και καθημερινά πλαίσια.
Απορώ! Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που να φοβούνται να εκφράσουν τα αυτονόητα?
Και τελικά ο χρήστης του ιστολογίου μπαίνει στο δίκτυο μόνο με το πνεύμα του, εγκαταλείπει κατ’ ουσίαν το σώμα του, με τεχνικά όμως μέσα και χωρίς να έχει τις πνευματικές δυνατότητες για να το κάνει.
Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που πάρα πολλοί έχουν πρόβλημα ταυτότητας, συνειδητοποίησης του εγώ τους, και επαναφοράς στην καθημερινή τους φύση!
Η κοινωνία των ιστολογίων! Κοινωνία είναι τελικά. Αυτόνομη και όμως εξαρτημένη!
Παλιά μου πίστη ότι στο διαδίκτυο αναγνωρίζεις το πνεύμα του συνομιλητή σου. Όχι τόσο γιατί αυτός απελευθερώνεται, όσο γιατί επικοινωνείς χωρίς τις συμβατικές σχηματοποιήσεις.
Στις συζητήσεις κοινωνικών ομάδων είναι σίγουρα διαφορετικά. Εκεί συνήθως γνωρίζεις προσωπικά τον συνομιλητή σου ή τουλάχιστον τον έχεις δει σε κάποιο συνέδριο ή έχεις διαβάσει κάποιο άρθρο του. Ανακαλείς την εικόνα του στην μνήμη σου.
Στις ανώνυμες- επώνυμες συζητήσεις όμως όχι. Ο συνομιλητής είναι πνεύμα. Σχηματοποιημένο πάλι μέσω της γραφής αλλά πνεύμα.
Διάβασα σε κάποιο σχόλιο ότι το ανθρώπινο πνεύμα απελευθερώνεται μέσω του blog και ο καθένας μπορεί να πει πράγματα που δεν τολμάει να τα εκφράσει στην καθημερινότητά του. Κι όμως δεν είδα κάποιον να γράφει πράγματα που δεν λέγονται δια ζώσης (όχι ακόμα τουλάχιστον). Ακόμα και οι κατακρίσεις είναι μέσα σε λογικά και καθημερινά πλαίσια.
Απορώ! Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που να φοβούνται να εκφράσουν τα αυτονόητα?
Και τελικά ο χρήστης του ιστολογίου μπαίνει στο δίκτυο μόνο με το πνεύμα του, εγκαταλείπει κατ’ ουσίαν το σώμα του, με τεχνικά όμως μέσα και χωρίς να έχει τις πνευματικές δυνατότητες για να το κάνει.
Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που πάρα πολλοί έχουν πρόβλημα ταυτότητας, συνειδητοποίησης του εγώ τους, και επαναφοράς στην καθημερινή τους φύση!
posted by anonymos | 10:56 AM
4 Comments:
Σε προβληματίζει πολύ το θέμα. Και εμένα το αυτό. Ιδίως όταν εκπλήσσομαι. Οταν βλέπω, όπως σωστά επισημαίνεις τη σωρευμένη κολακία (με στόχο τάχα την ανταπόδοση επίσκεψης?), την μαζική συμφωνία αδιακρίτως... σε όποια κοτσάνα, το γλείψιμο ανεξέλεγκτα.
Από την άλλη με τρομάζει πόσο μπορεί να επιρρεαστώ από ένα συμβάν όπως αυτό που περιέγραψα
Σχόλια κολακευτικά (στα οποία είμαι πάντα επιφυλακτική όπως καταλαβαίνει) και ιδιωτικό μήνυμα ξέχεσμα. Εκεί φοβήθηκα λίγο. Για το σκοπό και για το μέσον.
Η η επίθεση του Δήμου σε ξένο μπλογκ επειδή διατύπωσα μια γνώμη. Αλλο ζόρι και αυτός με το μέτρημα των οπαδών του. Υποθέτω ότι σκηνοθετεί ηλεκτρονική κηδεία στο νου του. Μόνο πώς θα παρίστανται οι γάτες δεν ξέρω.
Ο Ελληνάρας και το βρισίδι του αλλού είναι χαριτωμένος στο λέω.
Αλλά τέλος πάντων. Είναι και λίγο παιχνίδι όλα τούτα. Ας μην τα παίρνουμε τόσο στα σοβαρά.
Έκρινες εσύ τον Δήμου? Πως τόλμησες? Ένα απλό πρόσωπο του διαδυκτίου?
Πολλοί είναι αυτοί που έχουν ξεφύγει σ' αυτό το παιχνίδι της ζωής!
Η παρουσία μας όμως είναι η μοναδική μας άμυνα (και επίθεση συγχρόνως).
Έκρινες εσύ τον Δήμου? Πως τόλμησες? Ένα απλό πρόσωπο του διαδυκτίου?
Πολλοί είναι αυτοί που έχουν ξεφύγει σ' αυτό το παιχνίδι της ζωής!
Η παρουσία μας όμως είναι η μοναδική μας άμυνα (και επίθεση συγχρόνως).
νομίζω ότι αυτό που μετράει είναι το παράδειγμα. Επιμένω και σιγά σιγά έστω και κατά τύχη έστω και από τεχνολογικό τερτίπι έκανες blog και εσύ.
Post a Comment
<< Home