Προσωπικό ημερολόγιο σελ. 10586

6/9/2006

Που πήγαν οι κόντρες που έβλεπα στα forum? Που πήγαν τα μαχαιρώματα, οι βρισιές, η ειρωνεία? Δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που παλιότερα επικοινωνούσαν στα forum αυτοί που τώρα μπλογκάρουν? Λες μόνο η λέξη blog να φέρνει στην επιφάνεια όλη την κρυμμένη, στα βάθη της ψυχής, φυσική ευγένεια? Μήπως τελικά blog είναι η μαγική λέξη που πρέπει να χρησιμοποιούμε παντού, απ’ τις ουρές της εφορίας μέχρι τις διαδηλώσεις?

Από την άλλη μόνο στα ανώνυμα σχόλια συναντάς λεκτική βία. Όλων των ειδών. Γιαυτό οι περισσότεροι τα έχουν με τους ανώνυμους. Σε μια πρόχειρη αναζήτηση που έκανα βρήκα γύρω στα είκοσι σχόλια από μπλογκαρισμένους για τους ανώνυμους σχολιαστές, όλα πικρόχολα. O Pascal πχ χαρακτηρίζει τον ανώνυμο ως «πορδή που χάνεται στον αέρα» σ’ ένα πραγματικά έξυπνο κείμενο, ενώ ο motocycleboy τους κατατάσει σε τρεις κατηγορίες.

Μα δεν κατανοούν το προφανές! Ο βίαιος ανώνυμος είναι μπλογκαρισμένος. Έχει blog αλλά πως να βρίσει με το όνομά του? Αν κάνει κάτι τέτοιο απλά θα περιθωριοποιηθεί, δεν θα είναι πια αναγνώσιμος. Στα forum τον διαβάζανε έτσι κι αλλιώς, ήταν ο σχεδιασμός του συστήματος τέτοιος, στα blog όμως η παρουσία του είναι ατομική. Η αναγνωσιμότητα εξαρτάται από την στήριξη του συμπλογκαρισμένου.

Όλα λοιπόν για την αναγνωσιμότητα. Και συμπαρασύρουν στην κατακραυγή κι εμάς τους φιλειρηνικούς ανώνυμους αναγνώστες που το μόνο που κάνουμε είναι να σχολιάζουμε κάτι το ενδιαφέρον.