Ανώνυμοι άνθρωποι - Επώνυμες σκέψεις

Ναι, έχεις δίκιο, είμαι εκεί. Δίπλα σου και μακριά σου συγχρόνως, σ' αγαπώ χωρίς απαιτήσεις, μια αγάπη ώριμη γι'αυτό και τόσο απλή.

Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Βρίσκεσαι στο χάος που επικρατεί πριν την δημιουργία, μια κατάσταση τόσο παλιά όσο κι ο κόσμος και τόσο καινούρια όσο κι εμείς. Είναι η σύγχυση που επικρατεί πριν τον οργασμό, οι θελήσεις που τώρα σου προκαλούν πανικό περιμένουν να τις κατατάξεις, να τις τιθασεύσεις σαν άγρια άλογα, και είναι αυτές που θα σύρουν το άρμα σου προς το καλύτερο και το ομορφότερο.

"Πάντα ακραίος" θα σκεφτείς... Ναι, αυτό είμαι. Πάντα μεταφράζω τα επίθετα στον υπερθετικό βαθμό, ισσοροπώ στο όριο. Δεν ζω απλά την ζωή, παίζω μαζί της, πειραματίζομαι, την ανατέμνω ενώ συγχρόνως την χαϊδεύω. Δεν ψάχνω το όνειρο, το ζω, ζω την τρέλλα μου μέχρι τρέλλας. Δεν επιθυμώ να γράψω το όνομά μου ανεξίτηλα πάνω στην γη, αλλά προσπαθώ να γνωρίσω, να μελετήσω, να μάθω, για να απογειωθώ.

Γι'αυτό με χρειάζεσαι. Για να ενώσεις την τρέλλα σου με την δικιά μου. Γιατί σε απογειώνω όταν πέφτεις και σε συγκρατώ όταν ξεφεύγεις. Γιατί φαινομενικά αλλάζω μορφές ενώ παραμένω πάντα ο ίδιος και απρόσιτος. Γιατί μπορώ να σε βρίζω και να σ' αγαπώ ταυτόχρονα.

Γι'αυτό δεν μπορείς να μ' εμπιστευθείς. Γιατί δεν ξέρεις αν παίζω, αν μελετώ ή αν γνωρίζω. Γιατί δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσει η τρέλλα μου.

Πολλές φορές νιώθω ότι βρίσκομαι μέσα σε μια θάλασσα ανθρώπων που ο καθένας αγωνιά να βρει ένα δαχτυλίδι που χάθηκε μέσα σ' ένα βούρκο, και μοχθούν και ψάχνουν απεγνωσμένα όλοι μαζί, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι στις όχθες υπάρχει άφθονος θησαυρός που αρκεί να σηκώσουν το κεφάλι τους για να τον δουν.
Δεν μπορώ να τους πείσω μα ούτε και να τους ακολουθήσω.